Wat is op jou kassie?

In opdrag van Scrapydo: Week 12 – Slaapkamers

Boekwinkels en biblioteke se reuk toor met my.  Miskien is dit die mot in my want ek word vasgevang om in dowwe sirkels, in sag lig, my draaie deur hulle te drentel.

So kom ek eendag af, op ‘n koffietafel boek vol kiekies wat op mense se bedkassies rondstaan.  Blykbaar kan één kiekie ‘n beeld weergee van jou hele persoon.

Dis so persoonlik.  Bed-opmaak doen ek sodra ek opstaan, maar as Carla gou in my kamer wil instap, wonder ek altyd of my slaapkamer geheime om my bedkassie weggegee word.

Op my kassie is ‘n stapel boeke en parfuum.  Ek lees gereeld meer as een storie op dieselfde tyd.  In die badkamer-terwyl ek wag vir badwater om in te tap, of kombuis-wanneer ek vla omroer; tel ek net ‘n boek op. Onlangs het ek vir Jo Nesbo raakgelees en nou verslint ek al sy skryfsels.  Daar is ook ‘n blink tinfoelie pakkie met bloeddrukpille en ‘n glasbottel drinkwater.  ‘n Ikea leesliggie met ‘n kameelnek en ‘n LED helder bulpie.  ‘n Leesbril en sjokelade.

My Vrystaatman se bedkassie lyk asof hy dit nounet ingeskuif het.  Daar staan net sy leesliggie, sy beursie en sy telefoon wat hy herlaai.  Niks anders nie. Hy’s verwoed minimalisties.

My Ma se bedkassie is dit net pille, poeiers, parfuum en nagrome.  In haar skadu-jare ervaar sy gesondheidsprobleme al is sy nog – in my opinie: die mooiste vrou.

Carla my vriendin se bedkassie vertoon tarrotkaarte, pêrelstringe, bonkige juweliersware, haarrekkies en haarkamme. Telefoon kabels en kougompakkies, simkaarte en ‘n handvol Baht munte. ‘n Malkop wilde sorgvrye reisiger, daardie ene….

Op my seun se bedkassie, in ‘n dik stoflaag is ‘n foto van ‘n meisie, pakkies sigarette, sy pyp, ‘n asbak, beursie, vaal munte en sy telefoon. Niks misterieus omtrend hom nie.

Nou wat sê die slim mense as mens geen bedkassie het nie?

Die huurplek in Akkra se slaapkamer is ruim en prakties. Ek is ‘n regte naguil en hou van laataand lees. My nagliggie se ligstraal pla manlief.  Slaap kom oorval die Vrystater met moeite, en ander halfuur beginne hy rusteloos omdraai – dis my teken vir ligafskakel voordat hy steun en kreun, en ek skuldig voel.  Hy reken ek is die mens wat die ‘gou-aan-die-slaap-val’ rekord hou.  Tussen regopsit en my kop kussing vat, val ek aan die slaap.

‘n Paar jaar gelede het my Vrystaatman een reënmiddag die TV van die muur in die kamer afgehaal en onder die arm mee uitgestap.  Dit was die laaste van ‘n TV in die kamer.  Elke  slim vrou weet watter bekgevegte sy kan wen…

Onlangs het ek my esel en verfkwasse in die kamer kom staanmaak. Die lig is net reg, musiek is altyd aan die speel en die groot vloerteëls hou die kamer lekker koel.  Solank die verfpotte en kwaste netjies weggepak word, is daar geen kommentaar van die kamermaat nie.

As ek my sin kry gaan ek ‘n paar slaapkamer veranderings aanbring as ons eers weer in Windhoek se plaashuis woon. Die klerekaste moet ‘n sagte binnelig aanskakel sodra en die kasdeure ooptrek.  Daar moet ‘n ekstra ligskakel aangebring word wat ‘n sagte lig agter die bed se kopstuk aanskakel sodat ek voor ligdag met kalmte kan wakkerword.  My gordyne gaan ek verander sodat dit pikstikdonker kan wees as dit toegetrek is.  Ek smag na ‘n outydse waskom en wastafel en weet presies waar ek moet gaan snuffel om een te koop.   Miskien moet ek die muurversierings effe opdateer, ek voel ‘n smeulende Marilyn Monroe hoort ‘n ereplek iewers op ‘n muur.

Ons slaapkamer het ‘n deur wat direk op die werf uitloop.  Mos maar ou plaashuis.  Daardie oudeur wil ek vervang met ‘n mooie houtdeur met Franse glaspaneeltjies in.  In die somer staan die deur oop sodat die koellug kan deurtrek.  Op sy tyd sal ek die sekeuriteitslig verder van die kamer skuif om die tarrentale stil te kry.  Dis ‘n nuwe streep van ‘n paar tarrentale wat met skrilstemme mekaar beledig die hele aand.   Die probleem is die dat dieselfde swaeltjies jaar-vir-jaar daar op daardie sekeuriteitslig kom broei en nesbou.  Ons lê vroegoggend en luister die voëltjies.  Beste plan is seker om die lig daar te behou en met die koord af te knip. Daar staan ‘n groot boekrak in die kamer.    Huidiglik het ons ou teekiskassies, op die sy gedraai, met net plek vir ‘n ronde 40 watt vaalbedliggie. O-ja, ek soek  ‘n reuse wit muskietnet wat oor die bed pas… Nie oor muskiete pla nie – ek dink net dis romanties…

Noudat laataand lees uit is, is dit tyd om daai boekrak uit te gooi en meer praktiese bedkassies aan te skaf.  Miskien bring die veranderings nuwe geheime en idees… mens weet nooit.

 

 

Tuisdorp- noú of voorheen of eendag?

In opdrag van Toeka-tokkel no 6: tuisdorp

 

Wanneer mense my vra waar’s kom ek vandaan, vra ek eerder “noú of voorheen of eendag?”

 

My Ma sê ek’s op Evander in die hospitaal gebore, toe hulle nog op Standerton op ‘n familieplaas, Beginsel gewoon het.  Dept. van Binnelandse sake het my onlangs ‘n volledige geboortesertifikaat gegee wat beweer ek is in Germiston gebore. Ek reken my Ma was daar in persoon en die klerk van Binnelandsesake nie, so ek vertrou my Ma se weergawe.

 

Ek onthou as kleuter het ons in Empangeni gewoon, en daarnaas iewers in Zululand naby ‘n spoorweghuisie met ‘n lang plaaspad skooltoe.

 

In standerd twee was ek in Kameeldrift op skool in Pretoria. Dit was reeds my derde skool waarin ek soos ‘n spook gekom en gegaan het. Ons het in die middel van die termyn – in die middel van die jaar vanaf ‘n plaasskool op Bultfontein naby Molotto na die stad getrek.

In hierdie Pretoriaskool moes jy skooluniform en skoene dra – elke dag. My Ma het sopas vir my die oulikste skool sakkie gemaak van ‘n ou denimbroek wat jy oor jou stoel se ruglening trek en al jou skoolboeke en kryte in die sakke pak. My stoelsakkie was uniek, my Ma my heldin want sy het in Chekkers splinternuwe kryte en potlode gekoop vir die sakkie. Mev Moolman die skool juffrou was kwaai en sy het nie geduld dat enige kind van ‘n ander leen nie. Nou was dit vakansie en ek moes ‘n hele drie weke droom oor hoe ek teken en inkleur met daardie nuwe kryte.

 

Daai jare was my Pa ‘n moterverkoopsman by Toyota, Pretoria. Ek was ontroosbaar toe ons plotselings oppak en binne die bestek van ‘n paar dae sak en pak land in Warmbad. Vir weke wou ek weet, ‘wie gebruik nou my nuwe potlote en kryte?’ My Pa was nog steeds Pretoria se beste mouterkar verkoopsman. Hy ons net oor naweke kom besoek – elke keer ‘n blinker en groter of platter mouterkar as voorheen. Aanvanklik het ons op die dorp gewoon langs my Ouma Henna. My Ma het by die dorp se Biblioteek gewerk en ek kon elke middag na hartelus wegraak in die storieboeke – platpêns op die mat van die Biblioteek. Met my Pa se alewige hunker vir plaaslewe en perde en ‘n geplantery, trek ons na ‘n plaashuisie digby ‘n Bloekombos vol bye. (Sien my vorige skrywe oor die bye in daardie Bloekombos) My wilde streke het net beginne mak raak toe trek ons terug na Pretoria – hierdie keer Capitalpark se, van Heerdenstraat. Weer in ‘n nuwe skool Genl. Jacques Pienaar, en ‘n  leefhuis net straat af van die skool.

 

Daarnaas is ek Hoërskool Langenhoven toe, oorkant Pretoria se Dieretuin, maar binne ‘n jaar het hulle my geskors vir my harstalligheid en streke. Atletiekrekords en hokkiespelery het my in Hoërskool Waterkloof ingewikkel, en vir die volgende vier jaar was Pretoria my tuisdorp. My Pa; die alewige boer en spoelgoud-delwer, se plaas op Witrivier en Tsaneen was my naweek en vakansiedorp.

 

Na skool het ek op NKP in Pretoria aangebly om onderwys te swot, voordat ek in ’98 saammet my ougat Vrystaatman na donker Afrika verhuis het.

 

Alhoewel ek in baie dorpe reeds gewoon het, reken ek dat Pretoria se Jakarandas, bont herfsblare en donderstorms my tuisdorp is.

 

Die stad waar ek naas Pretoria die langste gewoon het was in Lagos – Nigerië, maar in September hierdie jaar, sal ek ‘n inwoner van Akkra-Ghana, wees wat weer vir Lagos uitstof. Akkra sal nooit my tuisdorp word nie.

 

Intussen het ons grond gekoop in Windhoek en dis waar ek myself sien stoepsit eendag. Dis my eendag vorentoe se tuisdorp.

 

‘n Bier, tien uur – in die tuin…

 

 

Skuins duskant tien-uur sit ons tweetjies aan, by ‘n tafel vir agt. Memory werk lank reeds hier, sy ken die instelling en begin reeds nog ‘n tafel met ekstra stoele nader sleep. Afrikaners is mos plesierig en die manne sal honger aankom en die tannies se kooplus sal vêr uithang.

 

Om ons is dit ‘n miernes van bedrywigheid. Half-drom braaiers word gepak met kole en aangesteek en roosters word skoon gebrand.

This slideshow requires JavaScript.

‘n Hele sak uie word geskil en in dik skywe gesny, tamaties lê dikpens hoog gestapel op ‘n houttafel.

 

Helaas die eerste Saterdag van die maand is dit weer basaar markdag by die Goethe Instituut in Akkra. Sodra die manne deur die hek is, stap hulle doelgerig deur die stalletjies tot agter in die verste hoek van die jaart.

This slideshow requires JavaScript.

Onder ‘n toegegroeide afdak met lui waaiers kry jy vir ou-Russel en sy Ghanaian vrou, Memory. Ou Russel is ‘n bleskop Duitse-mannetjie wat jare lank nog geen behoefte gehad het on terug te keer na Duitsland se presisie nie. Hy voer eenvoudig van die beste seleksie Duitse biere in, en bedien dit met egte sauerkraut en bratwürst. Almal knik en ken vir Russel – maar as hy eers aan die gesels gaan is dit soos ‘n gesprek met ‘n kokketiel. Koppie wat skuins draai, maak g’n sin nie; met ‘n skril stemmetjie herhaal Russel oor en oor niks seggende stront, terwyl jou Bradwürst lê en koud word in jou bord.

 

Vir die vrouens is dit nie sommer net vir deurstap om ou Russel se boeppênsie te bewonder in verlede week se vaal-wessie nie. Kyk – Afrika se bont kleurspel betower elkeen in ‘n ander manier. Daar is beslis ietsie vir elke smaak. Die ‘groen’-tannies koop organiese slaaiblare en getapte kokos-olies. Handgemaakte seep met granaatsaad, lyfrome, tuisgebakte brode en konfyt in flesse. Daar is altyd ‘n reeks tweedehandse boeke, leersandale en skouersakke in bont Afrika-lap. Kindertjies loop en slurp lemonade uit plastiekbekers en jaag mekaar uitgelate tussen stalletjies en potplante rond.

Vandag se fonds is ronde plat gebakte kleipotte met deksels. Voorheen het ek al hiervan gekoop, dis soortgelyk aand die Argiela Potte in RSA, teen ‘n fraksie van di koste. Pak jou vleis en groente, bestrooi dit met speserye en minimale vloeistof en bak in die oond. Een uur later smul jy aan iets wat net soos Ouma se kossies proe, asof sy ure lank in jou kombuis kom kook het.

 

Bont lap is my kanniedood. Ek vrek maar stap nie verby mooi bont lap nie. Vanoggend het ek die hele week se broodgeld op lap uitgegee. Nee, ek weet nie waarvoor ek dit gaan gebruik nie maar ek klou dit heimlik onder die arm vas toe ons terugklim in die mouter.

 

Hier sit ek; siels-tevrede, lekker wild en woes gesnuffel en tierlantyntjies gekoop. My Vrystaatman het met die ander harde-baard manne gekuier en Weissbier en Dunkels slurp. Die manne het kalmpies mekaar se sielle uitgetrek, flussies die draakgesteek met mekaar se doen en late. Net voor een is die markdag op sy besigste. Ou Russel het ‘n baie eenvoudige wenresep bymekaar gesit. Sappige hamburgers, hoender sosaties warm vanaf die braai, vinnige vriendelike diens en koue bier teen ‘n wenner prys.

 

Mense begin rondstaan en wag vir stoele en tafels om beskikbaar te word. Dis tyd om te gaan. Ons skuifel en wikkel oppad na die hek tussen die mengelmoes van besoekers en bekendes. Dis ‘n gegroetery en oulaas loer om te kyk of ons nie iets gemis het nie.

 

Die markdag is ‘n versteekte pêrel wat ons deel met al die nuwe mense wat ons teëkom. ‘n Hele sewe-en-twintig dae moet verby gaan voordat ons weer die joligheid van die Duitse Markdag kan geniet.

Mode grille, en poeding-walletjies…

Volgens I Scrap skriffel ek hierdie week oor mode(s)

In Akkra sien jy gou as iemand nuut aanland. Hulle wikkel ongemaklik in satyn, poliëster, chiffon klere wat soos kondome aan hulle lywe vasplak. Nuwelinge staan uit soos ‘n paal bô water- soveel so, dat die lokale mense verwys na nuwelinge as “Johnny just come”. Binne ‘n week besef jy hierdie bloedige humiede weer verdra net katoen en ligte linne as praktiese lap naby jou lyf.

Hierso laat vaar jy die modegier ten gunste van prakties-wees. Fyn sandaaltjies se bandjies, oorleef nie ons sypaadjies nie. Stukkende skoentjies forseer jou rooi gesig in die middel van die straat, om plastiek aanglip plakkies te koop.

As jy in RSA ‘n kantoor-poppie was en net swart pakkies in jou tas geland het, gooi uit, koop bont Afrika patrone. In Akkra trek mense net swart aan in ‘n rou tydperk of in voorbereiding vir ‘n begrafnis. Almal wil weet wie het gedood as jy swart aantrek. Sodra niks bymekaar pas nie – dan pas jy. Strepe en blokke, skel pienk en oranje – Afrika skrik nie vir kleur nie.

Internet foto: Colourful African inspired beads by Sylvie FranquetBeads

Ons staar na mooi mense en verstaar onsself na mode fratse. Toeriste ge-dress as skaap-getooi-soos-lam; In Amsterdam se strate is daar slim borde wat lees: In warm weer – trek aan wat jou lyf pas en nie wat jou hart begeer nie! Hierso loer ons net en gooi die wit-oog-rol.

Om nuwerwets te probeer wees help ook nie. Die mode aankopers van groot ketting winkels is sekerlik almal pas gegradueerde mode poppies met nommer ses lyfies. Hier in Mr Price is daar lewens-grootte leuens geskrywe op fênsie borde wat uitbasuin: “You can totally Rock This”. Maak wat jy wil, pôpo pas nie ‘n piesangskil nie. Neem waar: daai stywe winkelmannekynpoppe… daar’s meer spelde en plooi voue; as tanne in hulle monde; alles net om daai kleertjies mooi aan ‘n nommer ses lyfie te laat lyk.

My Ma sê: Spandex loop saam met yoga en “Wild Musk” brandstokkies. Sweetpak-goete hoort net in gimnasiums – en die fluweel-soort lyk soos sweet-ryperd wat geroskam moet word. Toiings werk net vir Rock-sterre en wille-aanties op tema-paarties. Vere loop met troues, doopkerk en matriek afskeid…en my Ma is nogals fênsie! As ek die self die reëls oortree, dan sorg ek dat alle leidrade daarvan, nooit op sosiale media vasgelê word nie. My Ma ken van Bakkiesboek!

Vir jare reeds weier ek om groter klere te koop, ek verneuk net my liggaam deur minder te eet. Ek vermy biltong, braaivleis, brood en soetpatats. Dis nie maklik nie. Jackie my vriendin sê sy kan drie-dag-oue brood vanuit haar kamer op die tweede verdieping in haar kombuiskas raak-ruik! Gewoonlik lewer minder-eet resultate, na so week, maar ek voel soos ‘n arm-blanke as ek aand vir aand my leë wynglas aanstaar.

Tussen skoonma en ek, heet ‘n wapenstilstand. Sy weet ek kyk mooi na haar seun want hy lyk nie ondervoed nie. My hande ken my Vrystaat-man se hele lyf. Vanoggend besef ek sy poeding-walletjies om sy heup is besig om te verdwyn. Dit laat my met ‘n dilemma: Koop kleiner Diesel-denims vir hom of bak meer gereeld poeding. Ek blameer sy nuwe roeimasjien wat my staan en tart in die eetkamer. Die ding is ‘n antieke kontrêpsie, kompleet met verstellings vir meer pyn en lyding. Na vyf minute op die martelmasjien, hyg hy soos ‘n hartaanval op bestelling; ek sit ek met my vinger op die ambulansdiens se noodnommer. My swak hart – jy kry my nie op daai ding nie. Trek eerder die strop om die nek stywer. Nul per mond, vir nog ‘n week.

My seun se bêk moet nie aldag jêm kry nie. Die storie moet met seep uitgespoel word want hy sê net wat hy dink. Ek dink ek is modieus, maar word vertel dat ek nou soos ‘n ou-tannie aantrek. Ek reken my a-simetriese langer lengte bloese, verdoesel my rolletjies. Hy reken ek lyk soos ‘n vlermuis wat aangefladder kom, en my knieë het dimpels. Ek het nou ‘n hele kas vol groen boerseep vir sy bêk, en ‘n klerekas vol langer Capri’s van Woolies. Dis ‘n lang kortbroek wat die knieë se ‘gesiguitdrukkings’ geheim hou.

Dis Wêreldbeker Rugby tyd, en basta met alle modes. Saterdag as die Bokkies op die veld uitdraf gaan ek daar sit met al my rolletjies, in my groen-en-goud-hempie vol wynglas in die hand, reg langs die braaivleisvuur!

Vêr plekke, vreemde bekendes …

Al ooit gewonder hoekom nuwe getroudes op wittebrood ‘weggaan’ na ‘n vreemde plek? Dis sodat hulle vreemde grille na vore kan kom en die huwelik se gestryery in alle erns kan beginner! Akkra het sy eie versameling van mense wat heeltemal buite karakter optree.

Swembad chloorpille kan jy maar afdruk, maar dis ‘n kwessie van tyd – daai vreemde goete bly boontoe pop en borrel. Vreemde plekke laat die vreemdheid van mense na bô borrel. Sy’s is ‘n boeremeisie van ‘n klein dorpie Deben– net annerkant Kathu, in Suid –Afrika. Daar noem hulle haar Meisie, maar hier in Akkra dring sy aan om geroep te word: Maro-Zelle. Net gister was sy krummels en vandag is sy brood! Haar man is die kalmte vanself – hulle sprokie lui ietsie soos skoonlief en ondier. Ek weetie of hulle twee-jaar huwelik dit op die lang soutpad gaan maak nie, want hy word boosaardig aggressief op wingerdsap.

Johannes en sy vrou is vanaf die Suidkus, gedink al daai mense is Engels – maar as hulle monde oopgaan besef jy hierdie twee is deurnat erg Afrikaans. Sy het die een na die ander kamtige skeet. Ek dink sy smag na die ‘andersheid’ van hierdie vreemde dokters – of miskien raak sy opgewonde oor die aanraking van vreemdes? So ernstig wil sy as Engels opgeneem te word, dat sy vir mense vertel haar Pa is ‘n Katolieke Priester! Seker die mees Engelse-ding wat sy kan opdink; die Katolieke-ding?

Miems is blykbaar nie ene vir familie drama nie. Pas nadat sy hier aangekom het, het sy Bakkiesboek en sosiale media ontdek. Heeldag se ding; die elektroniese-bekruip-en-beloer wat sy aanvang. Ook nie gister onder ‘n eend uitgebroei nie. Sy het vir haar ‘n ander profile geskep en haar enkellopende suster wil nou met alle geweld die ‘ander’ persoon ontmoet wat nou sodanig in almal ‘belangstel’.

As gevolg van te min belangstelling is Nolene en Antoon net die anderdag wettiglik doei kant in Die Republiek, van mekaar en bed vervreem. Eensklaps kom kuier sy in vakansietyd met die minderjarige kindertjies vir Antoon wat nou so hard werk in die vreemde Akkra. Seker iets in hierdie vreemde bloedige hitte want sy herontdek Antoon se Adamslyf. Die liefde loop storm sterk. Antoon raak meer vreemd by die dag – hy boek af vanaf die werk en die sieknota lees Uitputting.

Ek ken iemand wat mooie-Monika direk geken het voordat sy hierheen getrek het. Sy was lieftallig, erg kerklik en sou geen vlieggie skaad nie. Hierso vermy almal wat haar ontmoet; die tweede ontmoeting. Sy het oornag kwaad geword vir die hele wêreld. As sy nog nie kwaad is nie, kan sy enige oomblik konfrontensioneel word. Terug op Krugersdorp is sy weer die kalm lieftallige Monika van te vore.

Ramatla is ‘n rissiepit Sotho vrou in haar dertigs. In Johannesburg was sy ‘n regte tierwyfie wat as direkteur drie van haar eie firmas bedryf het. Haar naam beteken immers “sterkte” maar hier in Akkra is sy hulpeloos soos ‘n voëltjie met ‘n gebreekte vlerk. Sy kan nou skielik niks vir haarself doen nie, en irriteer almal met haar patetiese houding.

Nou die dag het ek gaan tee drink by Belinda. Sy is wel gesproke, diep geleerd en effe onaktief. In haar sitkamer is reuse kleurfotos van ‘n sport-mal persoon wat rots-klim en valskermspring. Daar wens ek toe ek het ‘n suster met so noue verhouding. Hulle lyfies verskil met veertig kilogram. Stel jou voor my verbasing, toe ek verneem na haar fietse suster in al die fotos – en sy my vertel dis eintlik sy, vyftien maande van te vore!

Intussen het ek ‘n lys gemaak van mense wat weer hulle ou-self geword het na die wittebrood se snaakse gedrag. My gevolgtrekking is dat hulle net vreemder word soos die jare aanstap. So trek vas die sitplekgordels, daar’s interessante tye en aardighede wat in ons toekoms in Akkra voorlê!

ps:  Hier is darem baie Suid-Afrikaners in Akkra. Hulle is nie almal ‘weird’ nie.   Ek is seker net oplettend.  Miskien trek ek die interesantes aan? Maar dan het ek baie van hulle nog nie ontmoet nie!  Oeh – laat ek anderdag verel van die ander lande se uitgewekene expats!

Yak…yak…yak

Hier in Akkra het almal ‘n opinie oor als. Vergeet van sin maak – die een wat ‘n onderwerp die meeste kan uittorring is voor die handliggend die een wat ‘die meeste daarvan weet’!

Daar’s rooimiere in my holle. Ek weet net nie meer, hoe om te fake dat ek luister nie. Sy kop wieg en bons rond soos daai wieg hondjies in die agterkant van ‘n ou Valiant. Sy oë rek en vernou as beklemtoning van sy storie. Sy hele gesig is reeds ingeprent in my kop. Elke strepie en skakering van sy baard ken ek reeds. Sy ondertanne lê effe skuins links- koes seker vir die woordevloed. Ek forseer myself om ten minste in sy rigting te kyk. My oë dwaal links en regs verby hom. Die geraamde fotos en verfstrepe agter hom, verlei my aandagspan. ‘Haal hy ooit asem?’ wonder ek.

Hy’s skerp – as my oë glaserig word of as ek gaap, noem hy my naam; skerp – soos ‘n Engelse skoolonnie wanneer jy jou onklaar huiswerk moet voorlees.

Luister die man ever na homself? Bring enige tema op; iets ligsinnigs waarmee onse mense geselsies maak soos: die onderwys is nie wat dit voorheen was nie – en hy vat die aas en loop met hom soos ‘n tiervis wat aas steel. Hy state die obvious. Herhaal jou stelling tien keer oor en oor. Pluk ‘n naam iewers uit van een of ander bekende, staaf hoeveel geld en aansien daardie bekende het –vereenselwig homself in die bekende se klas of stand…yak-yak-yak. Niks het ‘n positiewe spin nie. Ander halfuur later het hy die hele ding uitgetorring – gedraai tot in sy kinderdae, bespikkel met sy vervloeë beroepslewe en vloer gemop met bure en familie.

Jy besef iemand moet net die onderwerp verander voordat jy helder oordag tannestokkies in jou oogballe peg net om nie van verveling te vrek nie. O-wee…moet net nie in die slaggat trap en saamstem of knik nie. Dis soos tweeloop twaalfrondtes haëlgeweer te laai en te gee vir iemand wat nie kan skiet of mik nie. In jou kop druk jy wattabolletjies in jou ore. Werk nie; nou sit ek en wonder hoeveel bolletjies kan in sy mond inpas, hoe vêr innie keelgat af voor die stem stil raak? Dis asof hy ‘n grammefoon ingesluk het, net ek weet nie hoe om die af-knoppie te druk nie.

Mens kan net soveel stront-praat verduur. Aanvanklik het ek asem opgehou om darem ‘n drie woord sinnetjie in te gooi as hy asem skep. Dis useless want hy’s in fast forward, double speed. Jou kans kom net nooit…

 

Mens is van tyd-tot-tyd in ‘n formele ete – ure lank met baie belangrike Mr So-en-so, en jy wonder hoe het hierdie ou ooit vrou of werk gekry. Jy spring op en gaan bestel koffie, gaan pie-pie, soek na die drywer, gaan laai jou foon, wegkomkans is daar nie, fake ‘n kramp (inni hol) –enige iets net om jou ore ruskans te gee.

‘Dink positief’ maan ek myself. Ek waag ‘n ‘counter attack’ en stem nie saam met al die negatiwiteit nie. Maak ‘n stelling soos “mense sal wel een of ander tyd leer uit hulle foute”.

Nee man, dis soos ‘n skêr gee vir ‘n driejarige om hare mee te knip. Hy loop begeesterd met hom soos ‘n Ousie-met-‘n-mop! Gee ‘n toneelspeler ‘n verhoog en hy blom, maar gee hom ‘n tragedie soos ‘n misleidende waarheid en hy word die hele Weskus se blomme seisoen!

Ek is sommer de-moer in vir myself dat ek myself in hierdie situasie bevind. Waar is die hele Sarie se rubriek-kopdokters as jy hulle nodig het? Die lig vang die Kristalligkandellaar en gooi reënboog spikkels op die tafeldoek. Nou neuk my konsentasie sommer van die stokkie af. My verbeelding loop hop-land-toe met diamante, feëtjie glitters, Rio de Janero…in my kop luister ek na my eie geselsskap…yak, yak, yak.

Hier is ‘n oulike youtube clip. As jy ENIGE Ghanaian iets vra sal hy/sy die antwoord opmaak. Daar en dan!  Maar die woorde ‘ek weet nie’ is blykbaar net beskore vir totale sotte. Mmmm dis ‘n ander ding as jy verdwaal is en pad vra…hulle sal lieg en bedrieg maar nooit erken hulle weet nie die pad nie…

Demmit-polisterien is belangrike goeters!

Hier in Ghana is my man soos elke ander ou wat werk toe gaan, druk besig. Hy is in vergaderings en gedurig weg met aller belangrike sakereise na vreemde plekke. ‘n Blink nuwerwetse streeppak Mr. Juppie besoek Akkra. By ‘n besigheidsete vertel hy hoe erg besig is hy en sy dokters vroutjie. Uit so misterieuse hoogte vra my met ‘n mondvol slaaiblare, wat doen ek heeldag? Dis maar min dat ek sonder woorde uitgevang word – maar daar sit ek met ‘n bek vol tanne. Sprakeloos. In een vraag is ek geweeg en te lig gevind. Praat van binnegoed uitpluk in ‘n arena. – daar bloed ek dood nog voordat ek die man kan antwoord; bestel hy nog ‘n koue waterbotteltjie en verander die geselskaplyn.

Bloed ek dood in die arena

In die strokiesprente sien jy gereeld ‘n mannetjie in ‘n oop mangat inval. Ooit gewonder wat hulle inval? Nee, maar ek weet nou hoe daai mannetjie voel. Mangat-mannetjie voel soos daai polistereen snippers van delikate verpakking of die wit verpakking van ‘n Ma-se-grootte plat TV-skerm. Heeltyd doen jy jou ding waarvoor jy so delikaat met die hand geskape is. Demmit – polistereen is baie belangrike goeters! Manlief se wêreld versplinter nie. Kinders word geskool. Die huisgesin verhonger nie, almal se sosiale kalenders word in ag geneem en die lewe kap aan sonder ‘n hik. Dan vra vreemdeling jou of jy die waarde van ‘n stoffie beskik! Dis wanneer iemand die polistereen verpakking uit die boks uitpluk en sommer net so weggooi. Al wat bly staan en raakgesien word is die indrukwekkende plat fênsie TV skerm. Miskien is polistereen maar so lig innie broek. So waardeloos…

Polisterien – Is dit regtis so waardeloos?

Laat nag lê ek in my bed en omdop. Manlief weet nie watter sweisdraad om uit toets nie want Mammie is opgewerk met die hele ganse wêreld. Slaap is my nie gegun nie, ek droom van polistereen snippers wat dryf in Akkra se wateroorstromings. Dae lank loop my kop stadige dikwiel draaie innie sand met my. My man is met min woorde en baie wysheid geseën; hy dra tjoklits en goeie wyn aan. Had ek maar ‘n ander keuse – het ek beslis gewerk. Mense lieg nie as hulle reken die lewe is onregverdig nie. Om my is daar onderwyseresse, ‘n regsgeleerde, ‘n akte sekretaresse, ‘n projek bestuurder, ‘n labratorium tegnikus en hulle almal is ekspat-manlief se plus een. Werkspermitte vir ekspats is so skaars soos hoendertanne. Akkra se immigrasie deel net een per gesin uit. As ek die ding in woorde moet vasvang: is ek huidiglik maar net nog ‘n oulike Akkra-huisvrou met ‘n besige kalender en ‘n swartbeld in inkopie- en uitsnuffeltalent. Haha in woorde klink dit so wha-wha-woom! Ouma sou sê: “fênsie”.

Fênsie huisvrou…

Intussen leun ons op vriendinne – met tennis- en kaartspel, koffiedrink en naaldwerkklasse. Ons snuffel vir winskopies en goeie kaas, vars groente en sappige vleissnitte. Poep en betaal is die ou “wet van Transvaal”. Maar verbeel jou ‘n skolerugbyspan vat ‘n Springbokspan aan, onregverdig né, wel, dis hoe inkopies hier in Akkra vergelyk met opsies in RSA. Mens moet netwerk en winskopies najaag. Naweke word daar oor en weer gebraai en potjies opgekook. Ons karring aan met gewone elke-dag se dinge. Feestelikheid is ‘n ding eie aan onse mense, selfs in Ghana soek ons net rede vir samesyn.

In poeierblou, streep en lint het ‘n hele bondel van ons saamgekom vir ‘n ooievaarstee. Vrouens het ge-ooh en ge-aah oor die mooie kleertjies en babastreepsokkies . Daar is nie veel verskil tussen hier en tuis se huisvrouens nie.

Hierdie week hoor ek Mr. Juppie is tuis van sy Akkra besoek, terug in Johannesburg, weer veilig en knus. Sy dokters-vroutjie is swanger met ‘n tweeling. Hy is ‘n reuse bevordering aangebied, in Nairobi, Kenya. Karma slaan soos ‘n blinde sambok. Nou gaan hy sommer eerstehands uitvind wat is die waarde van liggewig-polistereen.

Karma – jou gedienstige hond…

Duiwel is so listig

Soms dink ek die lewe is ‘n pokerpotspel. Jou hand word gedeël, en daarmee moet jy speel. Is geluk aan jou kant, kry jy nog ‘n kans met nog ‘n kaart, anders is jou opsies, vou of bluf. So bekyk ek van die spelers om my. Die beste kaarte dink ek is die met die fietse agterop, maar ander sit met lewenskaarte soos slimmigheid, kunstigheid, kookkuns, sporttalent, beeldskoonheid, smoustalent en sponaïteit.

‘n Buurman van my het die blinkste blês en meëgaande bierpêns, maar as daai ou straat-afstap; reken hy, hy’s meer sexy as George Clooney. So suksesvol is sy bluf, hy het teruggekom vanuit Dubai met ‘n langbeen Russiese-bom. Sy het haar beeldskone-lewenskaart uit. Buurman se extra speelkaart arriveer volgende maand as haar moeder se visa geprosesseer is.

Internet foto: ‘George Clooney’ Buurman se bluf

Praat van iemand met ‘n meestersgraad in blufspel: Rachel Dolezal wat voorgee sy is van gemengde bloed, maar in haar hand is twee spierwit ouers! Daar’s nie pille vir domgeid nie, miskien speel sy haar smoustalent?

Van die Ghana spelers het sommer van speltafel verander en oorsee gaan sokkerspeel. Dis sekerlik nie kroek nie, mens wil tog sekerlik betaal word vir jou sokkertalent! In pokerpot word die deler ontstig as enige speler se skelmstreke ontbloot word- ons leer nou maar eers van FIFA se honderd-en-vyftig-miljoen se skelmstreep. Maak dit hulle nou “All of a Kind”, wat “Flush” willekeurig bakhandgestaan het vir die laaste vier-en-twintigjaar? Seker maar fluit-fluit hulle storie is uit, of het slim nou sy baas gevang? Anders as RSA se toesmeerdery; in die ‘Vee-eS-en-Ah’ sal als oopgevlek word, tyd dat die spelers hulle “hande-wys, ook die ‘onder die tafel’-stelery.

Hierdie week sit Akkra se burgermeester kiertsregop agter sy pokergesig. Hy is ‘n ou gesoute speler wat sy politieke medespelers in die media kaalgat uittrek. Dis ‘n erge vingerwysery en laai van die dobbelpot oor wie moet blaam neem en betaal vir al die vloedskade en lewensverlies van die reënoorstromings. My man vertel my: ‘n Ware leier moet na homself in die spieël kyk in taai tye, nie by die venster uit en soek na iemand om te blameer nie. Hierdie burgermeester is ‘n ou grootbek wat poep teen ‘n donderstorm want dit reën erger as twee jaar gelede. Al wat intussen gebeur het, is hy het ‘n onbenullige toekenning as “beste burgermeerster in Afrika” in ontvangs geneem.

Alfred Oko Vanderpuije
Alfred Vanderpuije. Alfred Oko Vanderpuije (born 4 November 1955) is a Ghanaian politician. A Jamestown native, he is the current Mayor of Accra, installed in that office by President John Atta Mills in 2009.

Bid jou dit aan, nogals die beste ene. Ha! Wat is daai ou sêding van elke brommer is koning van sy eie mishoop? Duiwel se streke die stelery…

‘n Mens kan party om jou flous vir ‘n wyle maar aan die tafel kan jy almal nie vir altyd flous nie. Mense ‘lees’ jou lyftaal, veral as jy jouself verkleurmannetjie hou.  Miskien staar burgermeesters- en politieke varke hulleself vas in die prentjies op die pokerkaarte? Eers kruip hulle in die harte van mense, mooiste suikersoet beloftes in media persverklarings, dan grawe hulle hulself in hoeke nadat hulle die diamant-waarde van staatsbesteding ontdek het. Dan sit hulle en pruim sodra hulle ‘hand’ gewys is en almal besef hulle is die ene ‘blufspel’.

Poker Joker

Seker nooit te laat om te besluit wie is die ‘Jokers’ en wildekaarte, en of hulle met die res van die kaartepak ingesluit moet word nie. Almal speel mos nie met ‘n volpak kaarte nie.

Miskien moet alle politiekehonde en burgermeesters ‘n hondestert bykry die oomblik as hulle ‘n setel wen. Honde lieg nie. Daai stert kan mos soos ‘n spieël in daai ou se mensesiel wees. Niks gebluffery of sielkunde nie. Waai-stert is ons almal op die regte pad, maar smaak my almal om ons hol stert-tussen-die-bene rond! Ha-ha , sien hoe speel ek my slimmigheid lewenskaart.

Hoesê van slim van sy baas?

Tien-jaar se reën

Vir dae reeds reën dit onophoudellik- gemiddeld vyf ure se reën per dag. Die groot tien-jaar-se-reën is hier.

Elke tien-jaar reën dit hier in Akkra, soveel so; dat mense vir ‘n dekade later vir hulle kinders daarvan vertel. In die loop van ‘n paar dae is die totale reënval meer as twee jaar se gesamentlike reënval. Dis tien-jaar later en weer sulke tyd. Laas toe dit so was, het my nat wasgoed gemuf. My kinnertjies was soos groot honne in ‘n krat; opgeskeep met hulleself en wou net heeltyd uit!

Water wat vloed

Wanneer dit so woes reën, kan jy nie anders as om aan die Ark en Noag te dink nie. Wanneer jy sien hoe minibusse en vier-by-vier voertuie soos kurkproppies in waterslote afdryf, besef jy hoe sterk is water.

Mouters lê in slote

Noag moes sy storie geken het. Dae lank, aaneen, stort reën dit vanuit die hemel. Swaar wolke hang net bô die huisdak, verskemerde daglig en en emmersvol water orals. Die grondwatervlak is versadig. Water stroom bo-oor die stoepie tot teenaan die glasdeure, die voordeur se matjie dryf soos water by die voordeur instoot. My kat Misca lê op die hoogste stoelleuning en loer na buite. Waar gaan die voëls om droog te bly? Almal het tog nie waterdigte neste nie. Hoe maak die derduisende vrugtevlêrmuise as hulle nie elke aand kan wegvlie om vrugte boorde te gaan plunder nie?

Vlermuis se kind innie reën

Vrek hulle maar van honger of versuip hulle so onderstebo waar hulle in bome hang?

Die elende is orals op die nuus. Mense soek skuiling onder ‘n vulstasie se afdak en honderd plus siele ontkom in ‘n ernstige ontploffing.

Vulstasie se ontploffing

Ons nuuslesers rapporteer van drenkelinge en eiendomskade.

Voertuie wat skuiling gaan soek het onder dak van ‘n vulstasie

Die hele stad is sonder krag en diesel vir opwekkers is skaars soos hoendertanne. Akkra is gebou met Franse oop rioolslote wat met goeie reënval veronderstel is om oop te spoel. Die ligging van Akkra; plat langs die see – beplan vir vierhonderd-duisend-inwoners maar met meer as vier miljoen bewoners; se sommetjies werk nie. Iedere inwoner dra by tot die plastiek besoedeling probleem.

Gister het ek pannekoek gebak, maar dis nie dieselfde nie want die temperatuur kwik haak op twee-en-dertig vas. Reën of te nôt! Met een-honderd present humiditeit is dit beknop en plak-warm. Reënkyk is net soos vuur-kyk in die aand. Ons het diep-sit kampstoele staan gemaak op die stoep, en reën gekyk met rooiwyn innie hand. Te mooi. Vannaand maak ek vetkoek en kerrievulsel; en beplan reën-kyk.

In Namibië loop ek gereeld uit in die reën, staan sopnat, arms uitgestrek, gesig na bô, tong uit, en proe. Daarso proe vars reënwater na stof, soetwater met ‘n sout na-smaak.

Reën proe

Hier is dit heel anders, die reën is bedompig, ruik na brandskaap en proe soos droog bokkems en biltong sonder sout en lawwe asyn. In Namibië wag jy die reën in, vir dae lank bondel en pak die wolke saam – hier in Akkra is die geboue op ‘n knop ingeryg, jy hoor die reën lank voorday jy dit sien of ruik.

Die meeste skole is toe vandag. Mense sukkel om betyds by die werk te wees, daar’s orals waterstrome, padskade en bome oor die pad. Ek hoor kindertjies se uitgelate gille en gaan kyk wat aangaan. Hulle is kaalvoet, deurnat, malkop besig om rond te hol en speel in die straat voor ons huis – hulle voel sekerlik soos honne vasgevang in ‘n krat.

Deurnat kinners in die reën

Die voëls gaan te kere asof hulle weet waar Noag se ark geparkeer is. Daar is ‘n vendusie van kraaie langs die watervoor – ‘n bok dryf in die watersloot, dik pens en pote in die lug. Dit reën nog – net sag, maar daai bok dryf fluks see se kant toe.

Dank die Vader vir Internet Katties…

My man is dankbaar vir die internet. Dit is die EEN ding in ons huis wat hy seker maak NOOIT in ons huis uithardloop nie.  (Wyse man wat met die hand vir my uitgesoek is…)  As ons internet leeggetap is, verkrummel my ‘normaal’-geen net daar en dan.

Daarsonder sou ek serkerlik ‘n grillerige ou-tannie wees met honderde katte. Matigheid.  Alles in matigheid.

Sodra ek voel ‘n gemoeds befloking kom bederf my dag – gryp ek my rekenaarmuis om gou beheer te kry.  Dan kliek, kliek, kliek ek soos ‘n mal ding op my gunsteling loer plekke.

As ek nou daaraan dink, is ek sekerlik die blyste vir Google, en Google se slim foto prentjies.  Kyk daar is net geen einde aan die wollerigge oorvloed van ougatgeit nie.  Tumbler en Pinterest is van my anner gereelde loerplekke.

Wie kan dit nou weerstaan?

Sien, ek het ‘n vasdruk-kat hier in Akkra. Een is genoeg sê my Vrystaat Boerseun. Iets te make met die grootte van ons wooneenheid en twee wat sal vermeerder…blah-blah-blah.  Terug in Namibië is daar ‘n hele spul diere op die plaas.  Honne, hoenders, gaanse, koeie, skape en natuurlik drie katte.  Miskien mis ek net die samesyn en interaksie van al die diere?

Misca is ons Akkra geelstreep kat.  Hierdie katte is van die klein soort – sys amper drie en ‘n half jaar oud, maar piepklein soos ‘n nege maarde oue katjie.  Destyds het ek haar by ‘n lokale veearts gaan haal, maar ai. Sy was so klein dat sy nog nie eens self kon eet nie. Dit sê natuurlik sommer baie van onse lokale veeartse se kennis oor katte!  Seker ‘n wille ding iewers in ‘n bos gevang. Uitgespaar sou ek sê want hierdie ouens van die Noorde eet kat en hond.  Ek vertel vir almal lokaal wat ore het sy’s vol chemiese veearts inspuitings en die een wat aan haar vleis hap sal sekerlik vrek van vergiftiging.  Hulle vra gereeld of ek haar voer! En wat ek haar voer… Dink jou aan, dis ondenkbaar vir hulle dat ‘n dier jou moet geld kos. Wat nog van tyd wat jy aan haar afstaan met speel, troetel en versorging?  My kombuisfeëtjie trap deesdae lig al om my kat. Sy is met die besem bygekom omdat sy Miska ongeêrg met ‘n besem vanaf die kombuismat ‘vee’.  Bliksem – mors met my kat en ek krap jou oë uit.

Misca is gesnip – Boerseun se ding van een is genoeg, en daars reeds te veel weggooi katte innie wêreld…blah-blah-blah.  Sy het haar eie grille en dinge. Sy’s nie ‘n op die skoot en in jou arms en bed, kat nie.  Soggens wag sy my in, by my kamerdeur en kap-kap so effe aan my enkels soos ek my pad navigeer tot in die kombuis. Sy vryf gedurig deur, om my bene soos daai swart Dulux-verf katadvertensie van destyds.  Deesdae klim sy suutjies op besoekers se skote en sit kalmpies soos ‘n swinks by hulle.  Solank hulle nie te veel aan haar vroetel en vryf nie – sit sy toe ogies en verbeel haar sys Koningin Sheeba.

Ek kop dit. Daar is derduisende van hulle op die internet; internetkatte wat ek nie kan aandra nie. Net bekyk en oeh-en-aah, en sien Boerseun loer oor sy bril, my kant toe. Wyse man sprag geen woord nie. Loer net so nou en dan my kant toe.

Nuuskierigheid het jou ingekry – en nou?

Dis ‘n groot bonus dat hy gek is na katte. Nie die internet soort nie – hy is die een wat regte peek-a-boo speletjies met Misca-kat speel. Hy bekruip en bespring haar en karring met haar al is sy lui en nie lus vir speel nie.  Hy koop speel muise en veer-stokkie speelgoed vir haar en het altyd tyd om haar deurmekaar te vroetel. Basta of sy nou daarvan hou of nie.  Sy deel gedurig dieselfde rusbank met hom – net so ampertjies soortvan bo-op hom.

Mag ek eendag op my ou-dag omring wees met diere se onbaatsugtige liefde.  Die beste ding wat ek nog gehoor het is van die ouetehuis wat losloop diere inneem en versorg. Dis mos nou ‘n wen-wen situasie.

Onbaatsugtige liefde

‘n Wollerigge vasdruk-ding

Net vir die snaaksigheid: hie’d ‘n snaakse video van wipgat katte.